Even hoor...

Ik weet het.. het is te lang geleden dat jullie via deze weg iets van mij hebben gehoord. Jullie verwachten natuurlijk eens in de zoveel tijd een spannend verhaal vanuit Suriname.. (Mijn familie heeft het me zelfs herhaaldelijk gevraagd waar ze blijven) Maar helaas moet ik jullie teleur stellen.. het is me niet gelukt om elke week een verhaal te schrijven.

Ik heb mijn draai hier in Suri wel gevonden en het gaat allemaal wel zijn gangetje, zoveel spectaculaire dingen maak ik nou ook weer niet mee hoor. (Misschien had ik dit laatste niet moeten zeggen om jullie in de waan te laten, maar ach...) Ik sta doordeweeks vroeg (erg vroeg.. veeeel te vroeg) op om naar stage te gaan. Als je het per se wilt weten, tussen 6 en half 7 ga ik mijn bedje uit. Tegenwoordig is eerder half 7 kwart voor 7 en erg haasten geworden.. Dan loop is 's ochtends stage op de mytylschool tot een uur of 12. Claire en ik hebben daar nu beide onze eigen vaste clienten/kinderen die we behandelen. En na 12 uur ga ik over het algemeen op de woensdag en donderdag nog door naar het revalidatiecentrum waar het de bedoeling is dat ik tot 3 uur blijf. Maar Suriname zal Suriname niet zijn als dit vaak niet zo is, maar dat ik eerder klaar ben. Er zijn altijd erg veel mensen die afbellen of niet op komen dagen. Typerend voor het land en ik kan er prima mee omgaan.

Dan fietsen we weer naar huis, want ongeveer een half uurtje duurt.

Als we het toch over naar huis fietsen hebben..  Een tijdje terug ben ik in een tropische bui terecht gekomen onderweg naar huis vanuit stage. Op de fiets ja, ik was niet met de taxi. Je kunt je niet voorstellen hoe nat ik was geworden! Ik was nog doorweekter dan een verzopen kat. Natuurlijk lachte ik mezelf nogal hard uit, want het was echt geen gezicht. Helaas wachtte er een koude douche op me in plaats van een warme, maar dat ben ik ondertussen wel gewend.

De kleine regentijd is nu ook echt begonnen, bijna elke dag wel een bui, maar daarnaast nog steeds elke dag boven de 30 graden en zon. Een verfrissende bui is op zijn tijd ook echt wel lekker. ‘s Avonds zit ik af en toe in een joggingbroek en een shirt met lange mouwen, omdat ik het koud heb… met 29 graden... Jullie zullen wel denken, die is gek! Maar het is maar net wat je gewend bent natuurlijk.

Ik ben hier nog naar de Zoo geweest. Wat een belevenis, niet te vergelijken met een dierentuin in Nederland. De arme diertjes zitten in relatief kleine kooien en blijkbaar zijn de kooien ooit nog kleiner geweest. Het was wel een leuke ervaring om eens geweest te zijn.

Dan heb ik jullie ook het verhaal nog niet verteld dat we daarna door zijn gereden, met de taxi, naar de Hermitage Mall. Wat een belevenis was dat. We wilde naar de nieuwe James Bond film. Onderweg warden we aangehouden door de politie. Mevrouw Claire de Swart had haar gordel niet goed aan. Onze lieve Claire is nogal “kort”, waardoor de riem in haar nek sneed en het dus al een klein “onschuldig” meisje een deel achter haar rug had zitten. De politieagent sprak na de papieren gecontroleerd te hebben Claire aan..
Politieman: Doen wij dat ook zo in Nederland mevrouw?
Claire: Ja
Karolien: Wij krijgen sowieso eerst altijd een waarschuwing.En zeker vrouwen!
In koor: Ja!!!
Toen schoven ze het hele verhaal erop dat Winston, onze betrouwbare taxichauffeur, zijn gordel snel had om gedaan zodra hij de politie had zien staan. Arme Winston en arme wij. Wij hadden haast om naar de film te gaan en Winston kreeg een boete. En natuurlijk ging dat heel erg op zijn Surinaams. Winston moest de auto uit, hij moest naar een apart huisje/loket waar nog een hele rij andere mensen in de rij stonden. En het duurde maar en het duurde maar.. En ondertussen kwamen al die agenten naast onze taxi staan en naar binnen staan gluren. “Fijn”.

Uiteindelijk hebben we de film nog makkelijk gehaald.

Ziek zijn in SU is trouwens echt niet chill. Het is hier veel te warm voor. Gelukkig was het maar een paar dagen en voel ik me nu weer prima. Op stage waren ze alleen al meteen bang dat het dengue was, waardoor ze me nog al aan het pushen waren om naar de dokter te gaan. Gelukkig was het de dag dat ik (eventueel) zou gaan al een stuk opgeknapt. In dit land wil je liever geen bloed laten prikken, ze snappen niet helemaal wat ‘steriel’ betekend.

Diezelfde dag, vorige week vrijdag, gingen we weer terug naar de vreemdelingendienst. Ik was een paar dagen daarvoor gebeld dat onze papieren in orde waren en nu terug moesten voor een stuk of 100 stempels…
Het was weer een typische dag, waar we vooral erg veel hebben moeten wachten.

Stap 1: Ga naar locatie 1, geef uw paspoort af en… wacht… waarna u uw paspoort terug krijgt en een handtekening zet in een of ander groot boek.
Stap 2: Blijf op locatie 1, maar ga door naar een andere ruimte. Geef uw paspoort en een pasfoto af… wacht… en neem een brief in ontvangst, met erg veel stempels.
Stap 3: Ga naar locatie nr. 2, naar loket 1, vul een formulier in, geef uw paspoort met dit formulier af, wacht op de stempels en ga door naar stap 4.
Stap 4: Blijf op locatie nr. 2, maar ga naar een andere ruimte, lever uw paspoort in en wacht op een stempel.
Stap 5: Ga naar locatie nr. 3. U heeft uw eindbestemming bereikt, wacht even tot er iemand bij dat specifieke loket weer aan het werk gaat, waarschijnlijk heeft ze pauze, even hoor… Lever dan opnieuw uw paspoort in met een verkregen formulier bij de vorige locatie en… wacht… en wacht.. en wacht…
Stap 6: Neem uw paspoort weer terug in ontvangst samen met een ondertekend formulier. Gefeliciteerd, u staat nu ingeschreven in Paramaribo, u mag blijven tot 5 maart.

Dit heeft zeker 3 uur geduurd, uiteindelijk viel het nog mee, we hadden ons op erger voorbereidt.
We hebben onszelf toen maar getrakteerd op een lekkere lunch.

De dag erna, zaterdag voor de mensen die niet goed hebben opgelet, zijn we ‘s avonds naar een reggaefeest gegaan. Erg gezellig, je werd al stoned van de lucht die je verwelkomde. (En het was buiten/half overdekt, kun je nagaan!) We hebben ons wel goed vermaakt in ieder geval. Leuke muziek, gezellige sfeer.. dus dat.

Nu zijn we alweer een week verder en morgen is het 1 december. De dag dat mijn moeder op bezoek komt. Ik ben erg benieuwd wat ze van het land gaat vinden. Komende tijd ga ik weer een aantal keer op trip, waarna ik wel weer van plan ben om een leuk verhaal te plaatsen, maar daarover later meer..