George of the jungle... watch out for that.. !#%@^*)$%$

Van uitstel komt afstel...

Ik heb alweer een paar dagen niets geschreven dus ik ben weer bang dat het een lang verhaal gaat worden. Ik zou zeggen, pak lekker wat te drinken, iets te eten en ga er maar eens goed voor zitten. Hier komt mijn verhaal:

Ik moet zelf ook maar eens goed bedenken wat ik al geschreven heb en wat niet. Het is hier zo gemakkelijk om alle dagen door elkaar te halen. Soms ga je 's ochtends ergens naartoe, waarna je 's middags alweer denkt dat dat wat je gedaan hebt, alweer 3 dagen geleden is.

Maargoed, om bij het begin te beginnen....zal ik maar eerst eens even wat over mijn stage vertellen (dat ik natuurlijk de grootste reden dat ik hier eigenlijk zit natuurlijk.) 
De eerste dag dat Claire en ik echt konden beginnen op de mytylschool, konden we eigenlijk vrij weinig doen. Wij wilde al in de klassen gaan kijken en observeren, maar de docenten waren nog bezig met het goed zetten van de tafels en stoelen etc. (Dit was op dinsdag en ze waren op maandag al "begonnen") Dus zeiden ze dat we beter morgen, woensdag, terug konden komen om in de klassen te kijken. 
Wij woensdag weer proberen, nu konden we gelukkig wel in de klassen terecht. We werden ook leuk ontvangen door de docenten. 

Het vroeg opstaan wordt trouwens steeds moeilijker. Ik begin steeds meer te wennen aan alles, zoals het ritme en het weer. Ik moet er elke dag rond 06:00/06:15 uit (soms wordt het 06:30) en dat is altijd vroeg natuurlijk! 

Donderdags kregen we om 10:00 uur nasi met kip. Om TIEN uur ja!! Er was een kindje jarig, dus trakteerde ze de hele school (ongeveer 45 kinderen + de docenten) op bami of nasi. Dat is hier dus heel gebruikelijk. Wij hadden er eigenlijk geen zin in, maar vonden het niet echt netjes om dat meteen de eerste keer ook af te slaan. We hebben er zelfs van gegeten en het smaakte goed, maar mijn maag stribbelde behoorlijk tegen.... zoals je je vast wel voor kunt stellen.

Ik heb geloof ik al eens verteld hoe verschikkelijk het verkeer hier wel niet is. Nou, dan heb ik nu een verhaal die er nogeens een schepje bovenop doet!
Claire en ik fietste netjes naar stage, aan de linkerkant van de weg. Opeens horen wij allemaal getoeter achter ons. Nou doen ze dat sowieso al erg veel hier, dus dan kun je je misschien wel voorstellen hoe erg het was dat zelfs wij er al van opkeken. 
Daarna werden we ingehaald door een bus, die stopte net voor ons, om iemand in te laten stappen. Waarna er een auto aan komt gereden, langzaam, en met de linkervoorkant van de auto een stuk van de achterkant van die bus ramt. Die auto reed zijn koplamp stuk + had een dikke deuk in zijn voorkant zitten. Wij waren afgestapt en stonden helemaal flabbergasted toe te kijken naar dit schouwspel. Het was echt heel erg raar!

De bussen hier zijn trouwens wel heel erg handig. Je steekt je hand op (zoals je doet voor een taxi in NYC) en de bus stopt, je stapt in, betaald rond de 1,50 - 2,00 SRD (in euro's is dat nog delen door 4) en je stapt uit wanneer je wilt. Er zijn wel bushaltes, maar daar houden ze zich niet echt aan. Een ritje met de bus hebben we nog niet gemaakt, misschien dat dat er nog wel een keertje van gaat komen.

Maargoed, wij komen op stage aan (het is ondertussen vrijdag) en wij willen de gemaakte roosters af gaan geven op de mytylschool. Krijgen we te horen "gaan jullie ook mee?" Wij denken, mee?! waar naartoe?!
"Ja we gaan bussen." Ik dacht, bussen?!! Wat is bussen!? 
Toen keek ik naar buiten en zag twee grote partybussen staan. (Dat zijn bussen zonder dak) Dus prima, Claire en ik mee.... ook weer om 9/10 uur 's ochtends. En in die partybussen, zitten hele grote boxen... Je kunt al raden wat ze daarmee deden. Heel erg hard de muziek aanzetten. En wij kregen een soort sightseeing tour door Paramaribo, wat best leuk was. Het was alleen zo, dat we maar 3 uurtjes geslapen hadden (we waren de avond daarvoor nog lekker op stap geweest) en het gevoel hadden dat we beter niet hadden kunnen slapen, maar een nachtje door hadden kunnen halen. 
Na ongeveer een uurtje weggeblazen te zijn, kwamen we weer terug en hebben we alweer niet echt iets kunnen doen, omdat er dus weer iemand jarig was (vandaar ook die bussen) en ze gingen zingen. Een erg produktief dagje dus, maar niet heus.

Op de weg naar huis, hebben we een stop gemaakt bij Chris Roti. Echt, ik zweer het je, dat was echt lekkere roti!!! Ik denk de beste van Paramaribo en ook nog eens goedkoop!! Daar zullen we dus wel vaker te vinden zijn...

Toen was het weekend!

We zouden om 06:45 worden opgehaald. Uiteindelijk kregen we om 06:30 een smsje van de reisleider dat het 07:00uur zou worden. Voor mij geen probleem, kon ik iets meer op mijn gemakje opstaan. 
Dus om 07:00 uur stapte wij, gaar als we waren, in de bus. Hierna haalden we nog anderen op die ook mee op trip gingen. Toen op weg naar stone island...
We hebben daar weer een roti-rol gegeten en lekker in het meer gezwommen dat vol met piranha's zat. Dit laatste weerhield me er trouwens wel van om diep het meer in te gaan. Daarnaast was het water niet echt verkoelend, zoals ik had gedacht, maar echt hardstikke warm, zoals alles hier. Behalve de Tulip (supermarkt), want daar staat de airco altijd lekker aan. 
Om niet te ver af te dwalen van mijn verhaal... na ongeveer daar 2 uur te zijn geweest, reden we weer verder naar Bergendal. Hier zouden we met een kabelbaan door de bushbush gaan sjeezen. Dit was dus echt heel gaaf om te doen. In het begin toch best spannend, want je gaat superhard en je moet zelf (met je hand - die goed beschermd is met een handschoen) remmen. En daarnaast is het ook nog eens heel erg hoog!! Op een gegeven moment moesten we over de Suriname rivier... Ik weet niet meer HOE hoog het was, maar wel dat ik dacht "als dit fout gaat... dan gaat het ook goed fout". Gelukkig is het niet fout gegaan....

Na deze avontuurlijke ervaring reden we dan door naar onze eindbestemming: Brownsberg. Wat een rit was dat zeg!! De laatste 1,5 uur zijn we zo erg door elkaar geschud dat mijn maag in mijn keel zat. Gelukkig was ik niet misselijk geworden, maar wat een rit! 
Eindelijk boven, konden we weer onze hangmatten op gaan hangen, waar we 's avonds dan weer heerlijk in konden gaan slapen. 
Tussendoor kregen we weer heerlijk te eten! We hadden onze eigen kokkin (wat een raaaar woord, vrouwelijke kok is denk ik beter ;)) bij ons, dus dat zat wel goed.

Na een avondwandeling door de jungle te hebben gemaakt. Het was echt pikkedonder, zonder zaklamp zag je geen hand voor ogen! Waar ik een hele grote duizendpoot heb vast gehouden, die trouwens gifitg bleek te zijn. Daarnaast nog een gifkikker gezien, die het niet bepaald leuk vond dat onze begeleider hem oppakte. En nog wat andere diertjes. Helaas geen brulapen gezien, maar wel heel erg goed kunnen horen, wat maken die beesten een herrie!!

Terug bij het hangmattenkamp kregen we weer heeeerlijke baka bana's. Ik zal proberen om ze thuis ook een keertje te maken en trouwens proberen om de bijbehorende pindasaus vanuit hier mee kunnen nemen.
Rond 1 uur 's nachts zijn er nog mensen de jungle in gegaan. Maar aangezien wij al zo'n zelfde wandeling hadden gemaakt eerder op de avond, vonden wij het wel prima om bij het kampvuur te blijven zitten.

Na de volgende dat een lekker ontbijtje naar binnen gewerkt te hebben, zijn we het bos weer in gegaan voor een zeer lange wandeling naar de Irene vallen (waterval). Het was 1,5 tot 2 uur heen lopen en terug zou het iets minder lang duren. De heenweg was vooral afdalen...
Nou, na een lange weg belaagd te zijn door steekvliegen (die beesten steken echt hard!!!) kwamen we eindelijk bezweet aan bij de waterval! EIN-DE-LIJK! Wat een tocht was dat. Ik als niet-wandelaar heb dat toch maar mooi voor elkaar gekregen. Het water was lekker koud en hebben daar even uitgerust. Sommige van ons zijn onder de waterval gaan staan... dat zag ik niet zo zitten ;)

En toen weer de weg terug, wat een hel... we waren al uitgeput en toen moesten we nog een flinke klim gaan maken. Ik was erg op mijn eigen voeten aan het letten tijdens de terug weg. Het was nogal gemakkelijk om weg te glijden... op het moment dat ik bedacht dat ik wel weer eens wilde kijken hoe mooi het hier allemaal wel niet was, stootte ik verschrikkelijk hard mijn hoofd tegen een verschrikkelijk grote boomstam die over de weg hing. Dat was geen pretje... Later bleek dat ik een lichte hersenschudding er aan over heb gehouden. Ik moet zeggen, het is toch best handig om in een huis te wonen met co-assistenten, verpleegkundigen en allerlei therapeuten.

Nou goed, wat was het toch een opluchting om eindelijk weer terug te zijn. Het was een iets te lange tocht, maar het was het zeker waard.

Toen kwam de weg naar huis nog.. Kunnen jullie je nog herinneren dat de heenweg zo hobbelig was? Nou... probeer je het eens voor te stellen hoe dat moet voelen voor iemand met een hersenschudding.....

Juist, niet bepaald een pretje ;) 

Oh en daarnaast reed het busje ook vlak naast de rand van de afgrond. En ik zat bij het raam... en keek recht de afgrond in... ook geen pretje. Zeker niet als je nagaat dat ik het vroeger al eng vond om met de auto door de bergen van Frankrijk te rijden. Maargoed ook dit hebben we gelukkig overleefd! 

Al met al een geslaagd weekend!